Hier ben ik het van harte mee eens. Het is een grote stap, van de kleine, overzichtelijke basisschool waar je 8 jaar hebt rondgelopen, naar die grote verre nieuwe school. Met dat ingewikkelde rooster en al die leraren en die reusachtige medeleerlingen die jou in de gangen bijna omver lopen. Het valt niet altijd mee om gelukkig te zijn in het onderwijs.

De redenen om het welbevinden van brugklassers meer aandacht te geven zijn terecht. Het is erg als leerlingen niet lekker in hun vel zitten, en nog erger als niemand dat opmerkt.

Ik heb echter bezwaar tegen de focus op onderpresteren als resultaat van het niet zo gelukkig zijn.

Onderpresteren is een  vaag begrip. In het onderzoek van Martens en Jolles werd gevraagd in hoeverre ‘ze het op school beter zouden kunnen doen dan dat ze tot nu toe lieten zien’. Als leerlingen bevestigden dat ze beter zouden kunnen dan ze tot nu toe hebben laten zien, dan werden ze als onderpresteerder bestempeld.

Te kort door de bocht. Ik ken leerlingen die zeggen dat ze beter kunnen dan dat ze laten zien, om hun ouders niet teleur te stellen. Ze geven allerlei externe factoren de schuld van hun tegenvallende cijfers, en bezweren dat ze dat wel kunnen, en volgend jaar alsnog naar de HAVO of het VWO zullen mogen.

De mogelijk te hoge verwachtingen van ouders kunnen juist een belangrijkste oorzaak zijn van het niet lekker in zijn vel zitten van de brugklasser.

 

Lees hier het artikel van van der Donk en Jolles